Over ruis, post - apocalyptische landschappen en pareidolia
Evelien Gysen haar activiteiten als kunstenaar situeren zich o.a. in het domein van de fotografie en de grafische kunsten. Zij maakt zowel van digitale als analoge grafische druktechnieken gebruik om tot haar eigen beelden te komen.
Via een afwisselend en onorthodox gebruik van o.a. fotocopie, gepixelde structuren, prints, fotocamera, beeldbewerking, drukpers komt zij tot persoonlijke beelden. Beelden met een eigen karakter. Vreemd genoeg straalt haar werk, ondanks het complexe ontstaansproces stilte uit. De sporen van haar fascinatie voor de pixel / het gedrukte beeld en het manipuleren van beelden zijn zichtbaar in haar werk.
Het mysterieuze landschap
De landschappen, vaak beelden gemaakt via foto’s van maquettes, spreken over de deconstructie van het beeld dat toch als ‘echt’ aanvaard wordt.
Ook haar fascinatie voor het eerder onverklaarbare en de voorstelling hiervan vind je terug in haar werk. Zonder expliciet te zijn, primeren ‘het mysterieuze’, ‘het angstwekkende’ en ‘het niet vastgelegde’. Bij de vaak ‘vage’ foto’s en de bijhorende landschappen is het niet duidelijk of zij refereren naar een verleden of naar een post-apocalyptische toekomst. Al dan niet afgewisseld met een vleugje utopische schoonheid. De onduidelijkheid van de beelden intrigeert. Het is ook op deze manier dat Evelien beelden ensceneert die je doen twijfelen aan de authenticiteit ervan. Vaak lijken ze ogenschijnlijk gerecupereerd uit wetenschappelijke magazines, dubieuze websites over buitenaards leven en tijdschriften over het onverklaarbare.
Gysen: ‘Het fenomeen van de typische vage foto’s die bestaan en over heel de wereld verspreid worden, van onverklaarbare fenomenen of niet te bewijzen zaken (loch ness, ufo, pulpjournalistiek,...) vind ik persoonlijk heel grafisch. Hoe altijd diezelfde vaagheid, ruis, diezelfde soort landschappen en omgevingen afgebeeld worden en de hele psychologie hierachter ...
Die fenomenen gebruik ik in mijn eigen grafisch werk om dat werk een bepaalde dimensie en herkenning mee te geven.’
Het psychische verschijnsel ‘pareidolia’ zien we ook opduiken in haar werk. Dit alles versterkt de machteloosheid van de mens in het beeld. Dat laatste kunnen we toch niet wegsteken bij het lezen van haar beelden.
Andere werken zoals de landschappen van de reeks ‘visionen sind machbar’, verwijzen dan weer naar afbeeldingen van landschappen zoals we die kennen bij vakantiefoto’s, postkaarten, ... vaak geven deze een over-geësthetiseerde kijk op de wereld die wij als mens proberen te creëren... deze beelden, kaarten en foto’s dienen als herinneringen en wij kleuren die herinneringen op een welbepaalde manier, we maken zelf onze wereld door middel van die beelden en foto’s, die op zo’n manier gemaakt zijn dat ze al snel onderdeel lijken te worden van een soort collectief geheugen (elk foto- album vertoont een reeks dezelfde archetypische foto’s...).
Die fenomenen, die door het grafische drukwerk vastgelegd worden, is één van de terugkerende thema’s bij haar werk, zowel in het beeld als door een bewuste keuze van techniek.
AC 2016