'Lost City' 

Een groot deel van het recent werk van Evelien Gysen situeert zich tussen het fotografische en het grafische beeld. Documentaire of alledaagse beelden vervagen en vervreemden tot nieuwe composities.  Evelien Gysen toont met 'Lost City' een ‘work-in-progress’ situatie. De werken scheppen een beeld van een omgeving die zich letterlijk in een schemerzone bevindt. De landschappen zijn vaak mistige stukken niemandsland, anonieme zones. De lost city-omgeving brengt een vervreemdend desolaat nostalgisch gevoel. Foto’s, tekeningen en projecties zijn momentopnames die functioneren als een soort getuige van een andere wereld. Het lijkt de uitbeelding van een innerlijke gesteldheid van een samenleving, een soort ‘fin-de-siècle’sfeer. Deze wereld ligt in de schemerzone tussen realiteit en verbeelding, de filmwereld (film noir) lijkt niet ver weg. Bewoners van deze ‘lost city’omgeving lijken amper te bestaan. Ze halen onmerkbaar adem zodat  ze onderdeel lijken te zijn geworden van de omgeving. Camouflage.

Landschappen die verwijzen naar het ‘onderweg’ zijn, de nostalgie van benzinestations langs de autostrade, het desolate van de snelweg, het universele van de omgeving, de transitzone,… Het ritme van deze omgevingen is traag en lijkt zijn tijdsdimensie te verloochenen. De landschappen lijden in zekere zin aan ‘la maladie des sentiments’.  Maar de gepixelde digitale beelden en onuitgesproken kleurdrukken scheppen ook een  één worden met de allesomvattende wereld, een tijdloze aanhoudende ruimtelijkheid. Het gevoel van: Didn’t know what time it was, lights were low…

2004

​

​